Bir ülkenin medeniyet seviyesi, mutfağındaki lezzetten önce o mutfağa gösterdiği saygıyla ölçülür. Son günlerde Türkiye’nin dört bir yanından yükselen gıda terörü haberleri artık “ihmal” kelimesini hafif bırakacak kadar ağır. Almanya’dan gelen bir aile, yedikleri ürünler yüzünden yok oldu… Niğde’de pastırmadan zehirlenen bir aile… Sipariş ettikleri pastayla hastanelik olan yatılı öğrenci grupları… Bunlar sıradan olaylar değil; bunlar insanın en temel hakkı olan yaşam hakkının ihlali.
Asıl acı olan ise şu: Niğde’de son yıllarda hızla artan yeni işletmelerin önemli bir kısmı daha kapılarını açarken bile kalite, hijyen ve sorumluluk kavramlarının yanından geçmiyor. Aynı caddede üç ay içinde açılan 5 yeni işletmenin 3’nün yemek ve gıda üzerine olması bir rekabet göstergesi değil; hazırlıksızlığın, eğitimsizliğin ve kontrolsüzlüğün çarpıcı bir tablosu.
Bugün Niğde’de bazı esnaflar var ki para kazanma hırsı, mesleki ahlakın çok önüne geçmiş durumda. İnsan hayatını yok sayan bu anlayış, sadece müşteriyi zehirlemiyor; kentin itibarını da zehirliyor. Buradan açık ve net bir çağrı yapmak istiyorum:
Niğde’de hiçbir esnaf kendi adını, kendi geleceğini ve bu şehrin onurunu lekelemesin.
Bir işletme açıyorsanız önce tabelaya değil; içeri koyduğunuz insana yatırım yapın.
Lüks restoran açmakla iyi işletmeci olunmuyor.
Koskoca mekânlarda çalışan, işini bilen ve kalbine etik yerleşmiş adamlar yoksa, o mekân sadece güzel bir dekor olur; mutfağı ise potansiyel bir tehlike.
Niğde’de gıda işi yapan herkes bilsin:
Bu şehir bir kişinin hatasını affeder ama güvensizliği affetmez.
İtibar olmadan para kazanılır mı? Kazanılır… Ama o para bir gün öyle bir bedel ödetir ki, geri döndüremezsiniz.
Esnaf odalarına da bir çift sözüm var: Başkanlık yarışları, rozetler, koltuklar sizin derdiniz olabilir; fakat halkın tek derdi güvenli gıda.
Niğde’de esnafın görevi müşteriyi ağırlamaksa, sizin göreviniz o esnafı denetlemektir.
Bugün yeni bir dönem başlamalı:
Artık bu şehirde kimse gıda yüzünden zehirlenmemeli.
Evet, zor bir söz söylüyorum:
Niğde’de gıda işine giren herkes önce kendini değil, müşterisinin canını düşünmek zorundadır.
Çünkü bir tabak yemek sadece yemek değildir; içinde emek vardır, ahlak vardır, namus vardır.
Bir lokmanın bedelini kimse bir aileye hayatıyla ödetemez. Bu şehir daha iyisini hak ediyor. Bu halk daha güvenlisini hak ediyor. Bu cadde, bu sokaklar, bu esnaf… Hepsi, bu sorumluluğu almak zorunda.
