Ben ki yıllarca ayak izlerini takip ettiğim bazı insanların hangi dönemeçte kaybolduğuna, yolunu şaşırdığına ve misyonumun durağından inişine şahitlik ediyordum, yazıklayarak ve "Eşhedü..." ile tekrar şahitlik ediyordum bu kez şükrederek... İnsan çok çabuk kayıp düşüyordu avuçlarımdan tıpkı kendi tekamül yolundan kayıp düştüğü gibi, acıyordum. Merhamet etmeyene merhamet edilmezdi muhakkak ama bir yol vardı yürümem gereken ve takılıp kalırsam belli ki tökezleyecektim onların küçük dünyaları dar geliyordu anladım, sıkıyordu beni, yürüdüm ve geçip gittim benzer hikayelerinin içinden, bazen sadece yürümek gerekir.
Kendimden başka sığınacak kimseyi bulamayarak her kaçışımda bir arpa boyu yol alarak, çoğu zaman yanarak ve yanılarak ama hep de büyüyerek yine kendime döndüğüm ve seyrettiğim açan çiçeklerimi bir mevsim döngüsünde ruhumun, insanların hikayelerinin içinden geçtim bugün,ben, bir kez daha, yürüdüm ve geçtim, bazen sadece yürümek gerekir,ardında bırakmak için her şeyi ve büyütmek için kendini.
Sevgiyle kalın dostlar, kendinizden kendinize yapacağınız yolculuklarda hayat yolunuz çiçeklerle dolsun.
(Habibe Poyraz Gündüz)
