Bugün Sosyal Hizmetler Müdürlüğü’ne bağlı olan adına Sevgi Evleri diyelim, Çocuk Esirgeme Yurtları diyelim veya Yetiştirme Yurtları diyelim kurumlarda çoğu yetim ve öksüz çocuklar yaşamaktadır. Öncelikle söylemeliyim ki devletimiz annesiz ve babasız çocukların yetişmesi için bütün maddi imkânları sunmuş bulunmaktadır. Ben bugün bu yazımda işin manevi taraflarını anlatacağım sizlere. Yine şunu bilmeliyiz ki her çocuk annesiz ve babasız kalabilir. Her çocuk devletin denetiminde yetişmek zorunda kalabilir. Hayatın yarın bizlere ne getireceğini hiç birimiz bilemeyiz. Yetiştirme Yurtlarına baktığımızda annesi ve babası veya herhangi birisi vefat etmiş ailelerin çocuklarını görmekteyiz. Bu yurtlarda ebeveynleri boşanmış ve çocuklarına bakacak gücü olmayan ailelerin çocukları bulunmaktadır. Şiddete ve tacize uğramış, devlet korumasına girmiş çocuklar bu yurtlarda barınmaktadırlar. Örneklerimizi daha da çoğaltabiliriz. Her şeyden önce ben devletin yetiştirdiği bu yavrularımızı evlat edinmenizi isteyeceğim. Tabii ki bu isteğimin muhatapları başında çocuk sahibi olamamış aileler olacaktır. Bu ailelerimiz evlat edinme kararı verdiklerinde maalesef çoğu zaman yakınları tarafından vazgeçirilmektedirler. Evlat edindikleri çocuğun yetişkin olduğunda onları terk edeceğini, biyolojik ailesini arayıp bulacağını ya da miras konusunda sorunlar çıkaracağını söyleyerek hem çocuğun hem de ailenin mutlu olmasına mâni olmaktadırlar. Lütfen bunu yapmayın. Ne kadar çok yavruyu, ne kadar çok anne ve baba olma arzusu içiresinde olanlarla buluşturursak o kadar güzel bir şey yapmış oluruz. Evlat edindirmenin yanı sıra “Koruyucu Ailelik” diye bir uygulama vardır. Koruyucu Ailelik, kamuoyunun hiç değilse kulağına aşina geldiğine inanıyorum. Koruyucu aileler devletin gözetiminde olan çocukları kendi ailelerinde yetiştirebilmektedirler. Bunun karşılığı olarak devletimizde bu koruyucu ailelere bir ücret ödemektedir. Böylelikle birçok çocuk aile sıcaklığını, aile olma bilincini, gerçek aile hayatını yaşayabilmektedir.
Toplumumuzda devletin yetiştirme yurtlarında yaşayan çocuklara karşı bir soğukluk bulunmaktadır. Bu büyük hatadan dönmek için toplumda duyarlılık oluşturacak çalışmalar yapmalıyız. Bu hatayı ortadan kaldırmak için farkındalık oluşturacak projeler geliştirmeliyiz. Yetiştirme yurdunda yaşayan çocuklara sakınılması gereken bir insan olduklarını onlara hissettirdiğimiz an büyük bir vebalin altında eziliyoruz demektir. O çocukların toplumdan dışlanması demek, ötekileştirilmesi demek, o çocukları baştan kaybetmemiz demek olacaktır. O çocuklara toplumun bütün kesimleri ile kucak açmalıyız. Her bir fert ayrı ayrı o çocuklara sempati ile bakmak zorundadır. Böyle bir davranışla karşı karşıya kalan çocuk kendisinin gelecekten uzak durulması gereken, sakınılması gereken bir çocukmuş gibi düşünüyor. Bu sefer kaba kuvvet başta olmak üzere birçok yola başvurmaya başlıyor. Unutmayın bu bir kader. Bu kaderi kendi çocuklarımız dâhil herkes yaşayabilir. Onlara sıcak arkadaşlıkların kurulabileceği, sıcak evlerde sıcak yemeklerin yenebileceği, sıcak odalarda sıcak yataklarda uyunabileceği bir hayatında olduğu umudundan vazgeçirmeyelim. Devletimiz bu çocuklara tabi ki sıcak yatak sıcak yemek ve her türlü sıcak ortam sunmaktadır. Ama anlarsınız ki bu imkânları sunan insanlar devlet çalışanıdır ve bu yaptıklarını bir iş bir meslek olarak görmektedir. Bu nedenle ne kadar çok çocuk evlat edindirilirse, inanın bu dünya daha çok cennete benzeyecektir.
Hiçbir çocuk buruk bir şekilde seyretmesin dünyayı ve hiçbir çocuk ağlamasın telafisi olan şeyler için.
Son söz: “İnsanı helâke sürükleyen yedi şeyden biri de, yetim malı yemektir.” Hz. Muhammed Mustafa (sav)
