Aile; anne, baba, çocuklar ve yakın akrabalardan meydana gelen en küçük insan topluluğudur. En ilkelinden en gelişmişine kadar bütün toplumların temel taşıdır. Toplumların ana yapısını teşkil eden ailelerin yaşayış biçimi ve düzeni gelişmişlik düzeyinin göstergesidir. Güçlü ve uygar ailelerin meydana getirdiği toplumlar gelişmiş uygar ulusları meydana getirir.
Aile bir okuldur. Çocuklar ilk ve en önemli bilgileri önce bu okulda alırlar. Orada eğitim (terbiye) görür. Manevi değerleri orada tanırlar. Aile sevgi ve fazilet kaynağıdır. İnsan sevginin engin hazzını önce orada tadar. Saygıyı orada öğrenir. Doğruluk, şefkat, merhamet gibi yüce duyguları orada kazanır. Vatan ve milletine bağlılığını, Allah’a ve O’nun yarattıklarına karşı görevlerini ilk önce ailesinde öğrenir.
Anne ise; ailede sevgi, şefkat ve saygının simgesi ve kaynağıdır.
İnsan hayatında çok yüce ve çok anlamlı bir yeri ve değeri olan insan yavrusunun doğuşta mevcut olmayan, ana kucağında yaşıyarak, öğrenerek belleğine, kişiliğine yerleşen sevgi, şefkat ve saygının okulu aile, öğretmenide annedir.
Fâniler arasında en muazzam varlıktır anne. O yeryüzünde dolaşırken gökteki bir baş ve cennet de ayaklarının altındadır.
Anne inleyen bir varlıktır. Bütün bir hayat boyu aile bireyleri için inleyen ve sızlayan bir kişi, fedakârlığın sembolüdür.
Evlat olmayınca anne, anne değildir. Annenin emeli bir evlattır. Anne vardır, evladı ile abideleşir ve başı semaya ulaşır. Anne vardır, sessiz, belirsiz ve meçhuldür. Anne vardır, destanlara sığmaz; O, zihinlerde, sinelerde, göklerdedir. Anne vardır, kağıttadır, kalemdedir, romandadır.
Toprak, tohuma, suya, güneşe, havaya muhtaç ise insanda sevgiye, şefkate ve saygıya muhtaçtır. Anne sevginin, şefkatin simgesi, saygının abidesidir. Bu güzel duyguların kaynağı aile dediğimiz okul, öğretmenide annedir.
Dünyada hak’kı ödenemiyen bir insan varsa O da annedir. Çünkü annenin çocuğu üzerinde o kadar değişik hakları var ki, bunların birisini ödemek bile mümkün değildir.
Atalarımız anneler içinde öğüt niteliğinde olsun, diğer anlamlarda olsun duygularını ifadede geri kalmamışlar;
“Anaların gözü yaşlı, bağrı taşlı olur.” Sözünde Anaların aile bireylerinin ayrı ayrı kahrını çektikleri, bir çok sorunlarını yüklendikleri, bu süreçte sorunlarla karşılaştıklarında zaman zaman duygusal davrandıkları, sık sık gözyaşı döktükleri ifade edilmektedir.
“Analar özde yanar, kalanlar sözde yanar”; Ana çocuğu için fedakârlıktan kaçınmaz, her hangi bir olumsuzlukta yürekten (özden) yanar, başkaları ise acır ama, onun gibi üzülmez, sadece acıdığını söyler geçer.
“Anası olmayanın babası olmaz”
Ana öldükten sonra baba evlenirse eve gelen üvey anne çocukları sık sık şikayet ederek babalarını onlardan soğutur. Bunun üzerine çocuklarına karşı babanın davranışlarının değiştiği görülür.
Anneler her türlü güzel sözlere, en güzel duygu ve düşüncelere layıktır. Ellerinin öpülmesini içtenlikle istediğimiz annelerimizin günü kutlu olsun.
Nice yıllara…
