Niğde’de 1965 doğumlu Dağhan Demirörs, altı yaşından beri borda çan yaparak geçimini sağlıyor. Dedesinden ve babasından öğrendiği bu mesleği, 60 yaşına gelmesine rağmen sürdürüyor. Çancılık, Demirörs ailesinde 4 kuşaktır devam eden bir gelenek olarak biliniyor.

Çocuk yaşlarda iş yoğunluğu nedeniyle ailesinin yanında dükkâna gittiğini anlatan Demirörs, “Eskiden hepimiz kardeşlerimle beraber dükkâna gelirdik. Daha fazla müşteri vardı, talep çoktu. Şimdi o kadar değil ama yine de ihtiyaç devam ediyor. Başka iş bilmediğimiz için bu işi sürdürüyoruz” dedi.

Çan yapım sürecini de anlatan usta, önce sacın kalınlığının ve büyüklüğünün belirlendiğini, ardından şablonla kesim yapıldığını söyledi. Ocakta dövülerek şekil verilen saclar, birleştirilip bakır kaplamadan geçiriliyor. Sonrasında temizlik ve akort işlemleri yapılarak satışa hazır hale getiriliyor.

Eskisi kadar rağbet görmediğini belirten Demirörs, “Modern şeyler çıktı ama çobanlar için çan hâlâ kaçınılmaz bir ihtiyaç. Ben işimi severek yapıyorum. Önce kendim beğenirsem satıyorum, beğenmezsem satmıyorum. Ama çırak bulamıyoruz. Çancılık, kaybolmaya yüz tutmuş meslekler arasında” ifadelerini kullandı.

Mesleğin zahmetli ve ağır olduğuna dikkat çeken Demirörs, gözlerde, kollarda yıpranmalar yaşandığını, sürekli ayakta çalışmak zorunda olduklarını anlattı. “Çocuklarımın yanında yetişmesini istiyorum ama iş çok zahmetli. Üniversitelerde ‘çancılık bölümü’ açılsın, hocalar eşliğinde öğretilsin” diyerek mesleğin geleceğine dair kaygılarını dile getirdi.

Demirörs, çancılığın çobanlar ve hayvancılık için hâlâ vazgeçilmez bir ihtiyaç olduğunu da vurguladı.